In het Bartholomeus Gasthuis is een bewoner overleden. Pauline verzorgt hem deze avond, als altijd netjes en zorgvuldig. De volgende ochtend maakt Hiske kennis met de familie. De overleden man was het familiehoofd, bij wie vier jaar geleden dementie is vastgesteld. Zijn wereld werd steeds kleiner. Eerst kon hij niet meer autorijden, toen moest zijn fiets eraan geloven en daarna de lange wandelingen die hij maakte in de stad. Een paar maanden geleden is hij verhuisd naar het Bartholomeus Gasthuis. Zijn vrouw wilde hem blijven verzorgen, maar helaas ging dat niet meer. De familie is echt Utrechts, geboren en getogen in Wijk C. Traditie is belangrijk; met hippe of afwijkende voorstellen hoef ik niet aan te komen. De dag voor de uitvaart is het druk: er is een rouwbezoek georganiseerd en iedereen die morgen ook komt is aanwezig. Op de dag van de uitvaart zelf sluiten we de kist op het allerlaatste moment; niemand wil ook maar een minuutje missen. Het vervoer gaat uiteindelijk toch anders dan gebruikelijk. De overledene ‘zat vroeger op de weg’ en daarom heeft de familie gekozen voor de uitvaartbus, waarin we met elkaar, samen met de kist, naar Daelwijck gaan. Een ware pater familias, warm omgeven door zijn hele familie. Bij het afscheid is het eerste muzieknummer de schlager ‘Leef als een zigeuner’. De tranen vloeien rijkelijk. Hiske mag daarna zijn levensverhaal vertellen.

Een mooie uitvaart, niet één van dertien in een dozijn, en daar is iedereen heel dankbaar voor.